Okołoświątecznie

Myślałam o tym, żeby napisać Ci, jak bardzo nie lubię świąt.
Że przeraża mnie to czyste szaleństwo, kiermasz kiczu, narastający obłęd w oczach ludzi robiących przedświąteczne zakupy, ten wielki komercyjny show i nieproszony na domowe salony Kevin. Chciałam załkać Ci na ramieniu i wytoczyć kilka łez, które z makijażem spłynęłyby na Twoją koszulę, zdobiąc ją w barwne esy-floresy. Chciałam zalamentować rozdzierającym głosem, że z każdym rokiem święta stają się jeszcze większym zaprzeczeniem świętości, która w ciszy ma się rodzić... A tu niby jak ma się rodzić, kiedy prezenty trzeba kupować, bo przecież każdy ich oczekuje, nawet jeśli temu zaprzecza, bo trzeba najpierw porozjeżdżać przeładowanymi wózkami rozgorączkowanych ludzi w supermarketach, a później nagotować, napiec i urobić się po pachy, by przez trzy dni z rzędu z kolei nie robić nic, tylko na łonie rodziny i wszelkich zaprzyjaźnionych bliskich udawać radosnych i szczęśliwych. Że czymś właściwym jest i oczywistym wejść w ten tłum owiec, inaczej będzie się wyklętym z najbliższej społeczności, jako skończony dziwak i snob.
I chciałam to jakoś usprawiedliwić, tę moją dzikość serca, mówiąc Ci, że sama idea świętowania wtedy, gdy ogłasza to kalendarz, budzi we mnie wielki sprzeciw. Coś się we mnie buntuje, coś krzyczy doniosłe, choć bezdźwięczne NIE! Bo moje serce wyznacza mi inny rytm na święto, zabawę, radość, śmierć, życie, narodziny. Wszystko inaczej, nie tak, nie co roku, bez powtarzania zaprogramowanej uroczystości i nie zawsze o tej samej porze.
Ale nie załkam. Zadowolę się myśleniem, że Boga bawi ta - nomen omen - szopka na Jego cześć. Albo - co jest najbardziej prawdopodobne - ze stoickim spokojem znów przyjmie to, co stworzeniu roi się na Jego temat. Bo myślące stworzenie nadal woli go oglądać pod choinką jako małe dziecię: nieporadne, słodkie takie, bo małe i właściwie całkowicie zależne od człowieka. Bóg, po całym roku oczekiwania - nareszcie oswojony i ujarzmiony! Można przyjąć Go w swoje skromne progi i ugościć! Raz w roku, to chyba dość często, jak myślisz?
W te święta zamierzam patrzeć na wszystko z pozycji psa merdającego ogonem, nieruszającego się ze swojego posłania.
To dobry punkt siedzenia.
Tak myślę.